سخن پیرامون جشن سیزده بدر همانند دیگر جشن های ملی و باستانی ،
نیاز به پژوهش زیاد و مقدمه چینی ای طولانی دارد ، و در این راستا کوشش
من این بوده که خرد ورزانه ترین و در عین حال مستند ترین گفتارها، مقالات
و نگرش ها را در این زمینه گرد آوری کنم تا مبادا خدشه ای در شناساندن
آیین های کهن وارد سازم
بر این پایه بهتر دیدم تا در آغاز سخن مقدمه ای را پیرامون عدد 13 و
روز سیزدهم و اینکه آیا این عدد و این روز در ایران و فرهنگ ایرانی
نحوست داشته یا نه فراهم آورم...
نخست باید به این موضوع توجه داشت که در فرهنگ ایران هیچ یک از
روزهای سال نحس شمرده نشده ، بلکه چنانچه میدانیم هر یک از روزهای
هفته و ماه نام هایی زیبا و در ارتباط با یکی از مظاهر طبیعت یا ایزدان و
امشاسپندان داشته و دارند ، و روز سیزدهم هر ماه خورشیدی در
گاه شماری ایرانی تیر روز (در زبان اوستایی و پهلوی تشتر یا تیشتر)
نام دارد که از آن ِ ایزد تیشتر ، ایزد پدید آورنده ی باران می باشد
و نیاکان فرهیخته ی ما از روی خجستگی ، این روز را برای
جشن انتخاب کرده اند.
همچنین هیچ دانشمندی یا هیچ یک از متون کهن از این روز به بدی یاد نکرده
بلکه در بیشتر مقالات مکتوب و کتابها ، از سیزدهم نوروز با عنوان
روزی فرخنده و خجسته نام برده اند.
برای مثال کتاب « آثار الباقیه » جدولی برای سعد و نحس بودن روز ها دارد
که در آن جدول در مقابل روز سیزدهم نوروز کلمه ی «سعد» به معنی نیک و
فرخنده آورده شده است ، اما پس از حمله ی تازیان و ورود اسلام به ایران
از این رو که اعراب هفت روز در هر ماه را نحس میدانستند و سیزدهم هم
جز این روزها بوده ، روز سیزدهم فروردین را هم به اشتباه نحس خواندند
برای مثال دو بیتی ای از ابونصر فراهی هست که نحوست روزهای ماه را
بیان میکند :
هفت روزی نحس باشد در مهی       زان حذر کن تا نیابی هیچ رنج
سه و پنج و سیزده با شانزده       بیست ویک و بیست وچهار و بیست وپنج

از سویی دیگر در زمان حکومت صفویان این بار فرهنگ اروپایی وارد ایران
شد که شوربختانه آنان نیز عدد 13 را نحس میدانستند ، و هنوز هم با
پیشرفت های علمی و تکنولوژیکی عمیقاً به این موضوع اعتقاد دارند ،
 که البته تنها به این ختم نمی شود و مثالهای بسیار دیگری مانند دیدن گربه ی سیاه، رد شدن از زیر نردبام یا گذاشتن کلید روی میز و بسیاری موارد خرافی دیگر
وجود دارند که خوشبختانه تا کنون وارد فرهنگ ما نشده اند.
تنها چیزی که در فرهنک ایرانی در مورد عدد سیزده وجود دارد و دکترغیاث آبادی
به آن اشاره کرده است «بد قلق» بودن عدد13 به خاطر
خاصیت بخش ناپذیری آن است

اما وقتی درباره ی نیکویی و فرخندگی این روز بیشتر دقت می کنیم
منابع معقول و مستند به سوابق تاریخی زیادی را می یابیم
همانطور که گفته شد سیزدهم فرودین ماه که تیر روز نام دارد و
متعلق به فرشته یا امشاسپند یا ایزد مقدس و بزرگواری در آیین زرتشتی است که
در متون پهلوی و در اوستا تیشتر نام دارد و جشن بزرگ تیر روز از تیر ماه که
جشن تیرگان است به نام او می باشد

فرودین ماه نیز که هنگام جشن و سرور و شادمانی و زمان فرود آمدن فروهرها است
و تیر روز از این ماه نخستین تیر روز از سال می باشد در میان ایرانیان باستان بسیار
گرامی بوده و پس از دوازده روز جشن که یاد آور دوازده ماه سال است ، روز سیزدهم  را پایان رسمی دوره ی نوروز می دانستند و با رفتن به کنار جویبارها و باغ و صحرا و شادی کردن در واقع جشن نوروز را با شادی به پایان می رساندند
و به قول امروزی ها حسن ختامی بود بر بزرگترین جشن سال.

در کتاب « المحاسن و الاضداد » گفته شده :
در صحن کاخ سلطنتی دوازده ستون از خشت خام برپا می کردند که در
هریک از آنها یکی از حبوبات دوازده گانه را می کاشتند
و کُـشتی که از پشم گوسفند بافته می شود،
شش قسمت است که هر قسمت دوازده رشته می شود
که بطور مجموع هفتاد و دو نخ می شود ، می بستند .
عدد شش اشاره است به شش گاههنبار وعدد دوازده به یاد دوازده ماه است
و هفتادودو هم به هفتادودو فصل یسنا اشاره است.

تاریخچه ی سیزده بدر

همانطور که پیشینه ی جشن نوروز را از زمان جمشید میدانند
درباره ی سیزده به در هم روایت هست که :
جمشید شاه پیشدادی روز سیزده نوروز را در صحرای سبز و خرم
خیمه و خرگاه بر پا می کند و بارعام می دهد و چندین سال متوالی این کار را
انجام می دهد که در نتیجه این مراسم در ایران زمین به صورت
سنت و آیین درمی آید و ایرانیان از آن پس سیزده بدر را بیرون ازخانه در
کنار چشمه سارها و دامن طبیعت برگزار می کردند
اما برای بررسی دیرینگی جشن سیزده به در از روی منابع مکتوب ،
تمامی منابع مربوط به دوران قاجار می باشند و گزارش به برگزاری
سیزده به در در فروردین یا صفر داده اند ، از همین رو برخی پژوهشگران
پنداشته اند که این جشن بیش از یکی دو سده دیرینگی ندارد
اما با دقت بیشتر در می یابیم که شواهدی برای دیرینگی این جشن وجود دارد
دکتر غیاث آبادی پژوهشگرتاریخ وفرهنگ ایران باستان و باستان ستاره شناس
در این باره به گسترش بسیار، تنوع و گوناگونی شیوه های برگزاری این جشن
اشاره می کند که بر پایه ی قواعد مردم شناسی و فرهنگ عامه ،
هر چقدر دامنه ی گسترش باوری فراخ تر و شیوه های برگزاری آن
متفاوت تر باشد ، نشان دهنده ی دیرینگی بیشتر آن است.
همچنین مراسم مشابه ای که به موجب کتیبه های سومری و بابلی از آن آگاهی داریم، آیین های سال نو در سومر با نام « زگموگ » و در بابل با نام « آکیتو» دوازده روز به درازا می کشیده و در روز سیزدهم جشنی در آغوش طبیعت برگزار می شده.
بدین ترتیب تصور می شود که سیزده بدر
دارای سابقه ای دست کم چهار هزار ساله است.